نه! داوینچی اولین کسی نیست که فکر پرواز انسان را در سر می‌پرورانده است!
تصاویر و طراحی‌های لئوناردو داوینچی از بال‌ها و هواپیماهای بدون موتور یا همان گلایدرها سال‌هاست که با ادبیات، هنر و سینما یکی شده‌اند اما بدنیست بدانید که پیش از وی نیز افراد دیگری طرح‌هایی برای رفتن به آسمان حتی پیش از برادران رایت در ذهن داشته‌اند و حتی آن‌ها را با موفقیت نسبی عملی کرده‌اند که در ادامه به مثال‌هایی خواهیم پرداخت.
معروف‌ترین و بحث‌برانگیزترین طراحان پرواز در غرب را باید Icarus & Deadelus دانست. در رامایانا نیز برادران Jatayu و Sampani به مدت کم پرواز کردند و پس از آن با زمین برخورد کردند. همچنین می‌توان از Bladud، پادشاه بریتونز در سال 500BC یاد کرد که سعی کرد از مقبره‌ای در لندن پرواز کند اما هنگام برخورد با زمین کشته شد.
عباس‌ابن فیرناس از آندولوس نیز در تاریخ 800 AD شانس خود را برای پرواز امتحان کرد. براساس آنچه در تاریخ مراکشی‌ها ذکر شده است احمد محمد المقری نیز بدن خود را با پر پوشانده و چندین و چند بال نیز به خود متصل کرد تا بنابر اذعان شاهدان، مسافتی قابل توجه را پرواز کند اما نهایتا بازگشتی دردناک داشت. به‌نظر می‌رسد عدم استفاده وی از دُمی نظیر آنچه در پرندگان مشاهده می‌کنیم در عملکرد ناموفق وی در بازگشت به زمین بی‌تاثیر نبوده است.
Eilmer نیز در حوالی 1125 AD به عنوان یک راهبه معروف، بال‌هایی را به دستان و پاهای خود متصل کرد و سعی کرد از بلندای یک برج به پرواز درآید. آن‌طور که عنوان شده وی موفق به پرواز چیزی در حدود 200 متر شد اما نهایتا عدم استفاده وی از دم (بنابر آنچه خودش ذکر کرده) و همچنین شرایط آب و هوایی باعث شد وی نیز با برخورد به زمین با شکستگی هر دو پا مواجه شود.
Hezârfen Ahmed Çelebi نیز در سال 1638 هشت یا نه بار (بنابر آنچه در کتب تاریخی ذکر شده) با استفاده از نیروی باد اقدام به پرواز با استفاده از بال‌هایی شبیه عقاب کرد.
وی بر فراز برج گالاتا به پرواز درآمد. عملکرد وی به نحوی بود که مراد خان به وی سکه‌هایی طلا اعطا کرد. با این اوصاف وی نگه‌داشتن چنین افرادی با این سطح از آرزوها را در سر زمین خود برنمی‌تابید و وی را به تبعید در الجزایر فرستاد تا در همان مکان جان به جان آفرین تسلیم کند.
Otto Lilienthal نیز در سال 1891 برنامه‌ریزی خود برای پروازها را آغاز کرد تا نهایتا با پرواز در بادی با سرعت 10 متر بر ثانیه بتواند پروازی از 25 متری را تجربه کند. در سال 1893 وی توانست مسافت 250 متر را طی کند. لازم به ذکر است که تا زمان مرگ وی، این رکورد همچنان دست‌نخورده باقی ماند.
برادران رایت نیز گلایدرهایی شامل مدل 1900 نظیر آنچه در تصویر مشاهده می‌کنید را طراحی کردند اما پس از آن روند طراحی و تولید به سمت استفاده از هواپیماهای موتوردار تغییر کرد.
نهایتا در حوالی سال 1905، موفقیت مدل‌های جدید، توجهات را از گلایدرها به سمت هواپیماهای پروانه‌دار معطوف کرد تا نهایتا تا زمان حال شاهد بهره‌مندی از هواپیماهای موتوردار توسط بشر باشیم.