گیم‌نت: معرفی بازی فارکرای 4 – جنون به روایتی دیگر

فارکرای 3 یکی از مدافعان عنوان بازی سالِ 2012 و یکی از بهترین شوترهای اول شخص چند سال اخیر بود. داستان گیرا، حفظ ریتم اکشن، دارا بودن ویژگی‌های بارز یک بازی جهان آزاد و بسیاری موارد دیگر همگی در کنار یکدیگر دست به دست هم دادند تا یک بازی خوش‌ساخت از زیر دست شعبه‌ی مونترال یوبی‌سافت بیرون بیاید.

حالا دو سال از آن تاریخ گذشته و در حالی که هنوز هم آن سخن‌رانی جناب “واس مونته‌نگرو” در گوشمان بنگ بنگ می‌کند و می‌پیچد که «تا حالا معنی جنون رو بهت گفتم؟!» قرار است تا کمتر از یک ماه دیگر بار دیگر پای دیالوگ‌های دیوانه‌وار یک جنون‌زده بنشینیم اما این بار نه خبری از جزایر استوایی است و نه دار و دسته‌ی دزدان دریایی واس و رئیس دیوانه‌تر از خودش “هویت”. قرار است داستان فارکرای 4 سمت و سوی دیگری داشته باشد و از طرفی ضعف‌های شخصیت‌پردازی پروتاگونیست در نسخه‌ی قبلی را هم تصحیح کند.

“آجای گاله” شخصیت تحت کنترل مخاطب در فارکرای 4 پیشینه‌ای بالعکس “جیسون برادی” در نسخه‌ی سوم دارد. نویسندگان سعی در رفع و رجوع ایرادات شخصیت‌پردازی جیسون در نسخه‌ی قبلی داشته‌اند و این بار داستان یک بومی هیمالیا را روایت می‌کند که پس از مرگ مادرش طبق وصیت‌نامه‌ی او به زادگاهش که منطقه‌ای به نام “کایرات” است سفر می‌کند تا خاکسترهای به جامانده‌ از او را پخش کند غافل از این که مردم نپال به دلیل رفتارهای غیرانسانی آنتاگونیست مستبد بازی که “پاگان مین” نام دارد به تنگ آمده‌اند و از طرفی این وضعیت نامساعد باعث پیدایش گروهک‌های متعددی جهت به‌دست گرفتن قدرت شده. آجای ناخواسته وارد داستانی می‌شود که آن طور که از نمایش‌های اخیر بازی مشخص است، بسیار چند لایه و سینمایی است. درگیر شدن میان جنگ‌های داخلی کایرات باعث می‌شود که مسیر زندگی آجای تغییر کرده و مثل گذشته به‌عنوان یک بومی به زندگی خود در کنار هم‌رزم‌هایش ادامه دهد. در این میان دیوانه‌گری‌های پاگان مین برای بیرون راندن آجای از کایرات دیدنی است.

یکی از نکات جالب در مورد آجای داستان خانوادگی‌اش است که او را در میان بومیان کایرات سرشناس می‌کند. پدر آجای یعنی “موهان گاله” در گذشته‌ای نه چندان دور رهبر یکی از همین گروه‌های مردمی که در مقابل ظلم و ستم قد علم کرده‌اند بوده. این گروه زیرزمینی که با نام راه طلایی (The Golden Path) نامیده می‌شده ظاهرا پس از مدتی در نتیجه‌ی اختلافات داخلی از هم می‌پاشد و حالا بیست سال بعد پسر موهان این فرصت را دارد که جا پای راهی که پدرش دنبال کرده بگذارد و در مقابل سیاست‌های زورگویانه‌ی آنتیاگونیست هنگ کنگی داستان بایستد. هر چند که نویسندگان بازی می‌گویند که پاگان در واقع شخصیتی چندلایه دارد و مثل واس و یا هویت نمی‌توانید در نگاه اول ببینید رفتار دوستانه‌ای دارد و یا خیر. حتی در بخش‌هایی از تریلر E3 سِلفی انداختن‌اش با آجای را در چند لحظه دیدیم که این سوال را به وجود می‌آورد که داستان بازی تا چه حد پیچیدگی خواهد داشت و این دو قرار است در آینده چطور مقابل هم قرار بگیرند.

کلیت گیم‌پلی هم‌چنان مثل فارکرای 3 متشکل از دو بخش گشت و گذار و اکشن است با تفاوت‌هایی که دو سال پیش جای خالی‌شان در بازی قبلی به چشم می‌خورد. حالا در نسخه‌ی چهارم خرید و کلکسیون کردن سلاح‌ها به بخش جدایی ناپذیر از بازی تبدیل شده‌اند. سلاح‌هایی مثل آن شاتگان دو لول که با دو تیر ناقابل فیل آسیایی را زمین می‌زد بدون تلاش به دست نمی‌آیند؛ یا باید پول هنگفتی برای به‌دست آوردن‌شان خرج کنید یا این که بخت با شما یار باشد و سر راه به یکی از این سلاح‌های فیل کش برسید که بعدها با پیاده‌کردن ارتقاهای مختلف به یک سلاح دوست‌داشتنی با ویژگی‌های بی‌نظیر تبدیل شود.

یکی از ویژگی‌های خوب بازی قبل منوی ارتقاهای درختی بود که با الهام گرفتن از نقش‌آفرینی‌های هم سبک طراحی شده بود. حالا به نظر می‌رسد این ارتقاها از نظر تعداد افزایش یافته‌اند برای مثال در نمایش‌های اخیر بازی دیدیم که بازیکن قابلیت این را دارد که حین رانندگی از قابلیتی جدید و نوآورانه استفاده کند و با یک دست آزاد دیگرش شروع به تیراندازی به دشمنان از داخل ماشین کند و یا در ادامه ماشین دشمن را با ژانگولربازی‌های مطرح تسخیر کند.

بخش شخصی‌سازی نسخه‌ی پیش با این که چیز جدیدی برای ارائه نداشت ولی خیلی مهندسی‌شده طراحی شده بود. انواع کیف‌ها و جای مهمات و ادواتی مثل مین‌های کلی‌مور و C4 با گشت و گذار در محیط، شکار حیوانات و استفاده از پوست آن‌ها قابل ساخت بودند و بعدها هم می‌توانستید گنجایش آن‌ها را افزایش دهید. جدا از این بحث سلاح‌ها همگی با پولی که از ماموریت‌های اصلی و جانبی به دست می‌آوردید قابل ارتقا در بخش‌های مختلف و اضافه کردن پارت‌های مختلفی مثل صداخفه‌کن، قنداق و دوربین آن بودند. این شخصی‌سازی بعدتر به قدری در پلی‌استایل تاثیر داشت که نمی‌توانستید خیلی راحت از خیرش بگذرید. این بار سلاح‌ها به مراتب تعداد بیشتری را شامل می‌شوند و از جهات مختلف قابلیت شخصی‌سازی دارند و همان طور که اشاره شد برخی سلاح‌ها نیز در دسته‌ی پیداکردنی‌ها لیست شده‌اند.

تا به اینجا از تغییراتی که در سیستم اکشن بازی پیاده شده‌اند گفتیم. بد نیست کمی هم در مورد گشت و گذار در کایرات صحبت کنیم. این بار هم سازنده‌ها در بازسازی و طراحی محیط و حیات وحش مناطقی که قرار است در بازی ببینیم سنگ تمام گذاشته‌اند و سعی داشته‌اند که نقش حیوانات را از قبل هم مهم‌تر کنند. در بازی دوم شاهد ورود اولیه‌ی حیوانات در سری بودیم که بخشی از حیات وحش افریقا را تشکیل می‌داد. هر چند که این حیوانات بیشتر جنبه‌ی تزئینی و دکوری داشتند و در روند بازی مداخله نمی‌کردند اما در بازی سوم حیوانات بخش جدایی ناپذیری از جزیره‌ بودند که در روند انجام مراحل هم تاثیر گذار بودند. یادم نمی‌رود وقتی که برای اولین بار در یکی از پایگاه‌های دار و دسته‌ی واس با آزاد کردن یک پلنگ از قفس چه آشوبی به پا شد و همان پلنگ با این که در نهایت قربانی شد اما توانست کمِ کم سه چهار تا از دزدان دریایی را هم با خودش ببرد و از آن سو کار من برای اتمام مرحله به مراتب آسان‌تر شد.

حالا با وجود این که بازی قرار است در اطراف هیمالیا اتفاق بیفتد مطمئنا با طیف متفاوتی از گونه‌های جانوری روبرو می‌شویم که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به حیوانات درشت اندامی مثل فیل و گاومیش (در مناطق برفی) و حیوانات درنده‌ای مثل ببر آسیایی اشاره داشت. در این میان فیل‌ها ظاهرا ارتباط بهتری با آجای دارد و از نمایش‌های بازی می‌توان دریافت که تعلیم داده‌شده‌اند تا در انجام مراحل کمک کنند. یکی از کارایی‌های این حیوانات این است که می‌توانید برای شکستن دروازه‌ی پایگاه‌ها از آن‌ها استفاده کنید و در همان حال هنگامی که زمام حیوان را به دست دارید و یا این که ترجیح می‌دهید پیاده باشید، از روش بزن بهادری برای اتمام مرحله استفاده کنید. در قبال این استفاده‌ی مثبت از این حیوانات نجیب (!) سازندگان ظاهرا مکانیک شکار را برای آن‌ها تا حدودی کم‌رنگ‌ترکرده‌اند تا جایی که اولا شکار این حیوانات هیچ سودی برای بازیکن نخواهد داشت و به عبارتی نمی‌توانید از پوست آن استفاده کنید. از طرفی برای زمین زدن این حیوانات به خرج کردن مهمات زیادی نیاز دارید که حتی در صورتی که شکار آن‌ها سودی داشت باز هم عقلانی به نظر نمی‌رسید. در سوی دیگر ظاهرا اهالی کایرات تعصب خاصی روی فیل‌هایشان دارند لذا در صورتی که ببینند یک نفر در حال شکار یک فیل بدون هیچ هدف خاصی است دمار از روزگارش در می‌آورند. سازندگان احتمال این که چنین سیستمی برای حیوانات دیگر هم تعبیه شود وجود دارد.

از جمله گجت‌هایی که به سلاح‌های بازیکن در این نسخه اضافه شده‌اند می‌توان به قلابی اشاره کرد که آجای از آن برای بالارفتن از قله‌ها استفاده می‌کند و ذاتش نشان می‌دهد سلاح بی‌خطر و مفیدی است! از طرفی این بار لباس پرواز را که در نسخه‌ی سوم پس از اتمام چپتر ششم و هنگام فرود در جزیره‌ی هویت آزاد شد از اول بازی در دسترس آجای است چون این بار قرار است بیشتر از قبل در مناطق کوهستانی به اکتشاف بپردازیم. یک گجت مشابه ولی خیلی کاربردی‌تر هم در تریلرها نمایش داده شد که حکم یک بالگرد یک نفره را دارد و استفاده‌ی کاربردی‌اش مال وقتی است که می‌خواهید پایگاه‌های چند طبقه‌ را (ترجیحا به صورت کو-آپ) به اتمام برسانید از آن استفاده کنید. این بالگردها قابلیت پرواز تا ارتفاع مشخصی را دارند و مشخص نیست که از اول بازی قابل استفاده هستند یا خیر.

بحث کو-آپ و بخش چندنفره‌ی فارکرای 3 خیلی پیچیده نبود و ظاهرا در نسخه‌ی چهارم هم قرار نیست بخش چندنفره‌ی دیوانه‌واری مثل میدان نبرد و یا ندای وظیفه ببینم اما چند قابلیت خیلی خوب برای بازی چهارم در نظر گرفته شده که آن را نسبت به شوترهای دیگر متمایز می‌کند. اول این که کاربران شبکه‌ی پلی‌استیشن پلاس می‌توانند در صورتی که بازی را روی اکانت خود به صورت نصب شده دارند دوست دیگری از پلاس را که اصلا بازی را ندارد به بازی دو نفره دعوت کنند. چنین قابلیتی برای اولین بار است که به این شکل در مادهای چندنفره پیاده می‌شود هر چند که دسترسی به تمام مراحل آزاد نیست ولی در هر صورت ایده‌ی کاربردی و جدیدی است.

از جمله دیگر تغییرات بازی اضافه شدن کاروان‌های نظامی است که می‌توانید آن‌ها را به کلی نابود کنید و یا این که با خرج کردن مهمات کمتری فقط به آن‌ها دستبرد بزنید که یکی از معدود ویژگی‌هایی است که در آن کار گروهی حرف اول را می‌زند. همان طور که اشاره شد سازندگان فارکرای همواره سعی داشته‌اند در روند گیم‌پلی بازی‌های خود هیچ گونه مانعی برای بازیکن قرار ندهند تا ریتم اکشن بازی افول نکند. این بار هوش مصنوعی به لطف کوچ به نسل هشتم کنسول‌ها بهتر برنامه‌ریزی شده و عینا می‌بینیم که دشمنان مثل غاز فقط سنگر را به مقصد سنگر بعدی عوض نمی‌کنند و صرفا مکانیکی صرفا با نام تیراندازی برای هوش مصنوعی آن‌ها برنامه‌نویسی شده است. مثل بازی‌ قبل می‌توانید با خیال راحت و فقط با استفاده از یک اسلحه کمری و چند خنجر پرتابی یک مسیر پر از دشمن را بدون شناسایی شدن پشت سر بگذارید و یا این که در کسری از ثانیه با استفاده از چند مولوتوف و یک ماشین‌گان (و تریجیحا یکی از آن شاتگان‌های دو لول برای محکم‌کاری!) همه جا آشوب درست کنید. اینجا دنیای فارکرای است و به جز چند مورد استثنا سازندگان نیستند که پلی‌استایل بازیکن را برایش تعیین کنند و اجازه می‌دهند خودتان شیوه‌ی بازی‌کردنتان را تعریف کنید.

در هر صورت نسخه‌ی چهارم فارکرای یکی از بهترین نمایش‌ها را در E3 امسال به خود اختصاص داد و به قول تهیه‌کننده‌ی بازی فارکرای 4 همان بازی سوم با روایتی جدید است که البته محتواهای جدیدی در بطن گیم‌پلی‌اش گنجانده شده است. سالی که گذشت با عرضه‌ی ولفنشتاین: نظام نوین، سرنوشتِ 500 میلیون دلاری و در ادامه با جنگاوری پیشرفته و بردرلندز: پس_پیش درآمد همراه بوده و خواهد بود. باید دید که آیا فارکرای 4 می‌تواند خودش را در این میان به اثبات برساند یا خیر.