Video Games: The Movie و فرصتی که از دست رفت

فیلم که مدتی است در iTunes منتشر شده است، یک بیوگرافی است از صنعت بازی از ابتدا، در آزمایشگاه‌های MIT تا بازی‌های AAA و مستقل‌های امروزی. در طول فیلم، که مقداری از هزینه‌ی ساخت آن از طریق Kickstarter تامین شده است، بدون هیچ‌گونه جذابیتی به بیننده یاداور می‌شود که بازی‌های ویدئویی، چقدر “جذاب” هستند. این کار از طریق مصاحبه با سران، که اغلب آن‌ها را متخصصین میان‌سال این حرفه تشکیل می‌دهند، صورت می‌گیرد و در ادامه فیلم، بازیگران تلویزیون و نویسنده‌هایی را وادار به صحبت در مورد ویدئو گیم می‌کند، و آن‌ها فکر می‌کنند که خود و نظرشان مهم است.

همچنین در این فیلم شاهد آمارهای جالبی از “اتحادیه‌ی نرم‌افزاهای سرگرم‌کننده” که به درک ما از این صنعت کمک می‌کنند هستیم و حتا فیلم گاهی اقدام به ارائه‌ی نقل قولی از امثال “ماهاتما گاندی” می‌کند!

داستان این فیلم که توسط “جرمی اسنید” نوشته شده و خود او تهیه‌کنندگی و کارگردانی فیلم را بر عهده داشته است، از مثبت‌نگری خود فاصله می‌گیرد. تنها چند دقیقه از فیلم به اظهار تاسف در مورد افول بزرگ صنعت بازی در 1983 می‌پردازد ولی بعد از آن، همه چیزی که در فیلم به آن اشاره می‌شود، پیشرفت بی‌وقفه‌ی تکنولوژی در جهت مثبت و توسط متخصصین با حال و با استعداد ازبرای سود و نفع انسان‌ها است.

اگر بنا باشد برای این فیلم یک شخصیت منفی در نظر بگیریم، آن کسی خواهد بود که نتواند تاثیر به سزای بازی‌های ویدئویی در فرهنگ ما را درک کند. احمق‌هایی که در روزهایی آغازین صنعت بازی به گیمرها می‌خندیدند، حالا دارند به سزای عمل خود می‌رسند. اما چنین پرداختی تنها باعث به وجود آمدن یک آنتاگونیست ضعیف می‌شود. Video Games: The Movie با نشان دادن پیروزی سوژه‌ی خود آغاز می‌شود و بعد 100 دقیقه به تکرار این نکته می‌پردازد.

بخواهیم عادلانه در مورد اسنید قضاوت کنیم، ساخت یک یادواره برای بازی‌های رایانه‌ای همیشه هدف این کار بوده است. او در همین مورد می‌گوید: “هدف اصلی من این بود که پیوندی بین دو مدیایی که دوستشان دارم ایجاد کنم، بازی‌ و فیلم‌ها. من می‌خواستم یک فیلمی بسازم که نه فقط برای گیمرهای ثابت شده قابل مشاهده باشد، بلکه مادران، پدران، و اقواممان بتوانند آن را ببینند. یک چیز که در عین سرگرم‌کنندگی پرده‌های این صنعت را هم برای دیگران کنار بزند.”

اما این که او در این کار چقدر موفق است، صحبت دیگری است. متاسفانه تنها کاری که در کنار زدن این پرده از اسنید بر آمده است، صحبت از موفقیت‌ها و دست‌آوردهای بازی‌ها در این سال‌ها است. فیلم در اصل ترکیبی از از تصاویر متعلق به بازی‌ها، مصاحبه‌ها و تصاویری از آرشیو E3های سال‌های قبل و همچنین PAX در کنار تصاویری از تبلیغات تلویزیونی و روزنامه‌های قدیمی است. یک جا “جیم کارنی” را می‌بینیم که در مورد روزهای خوب گذشته حرف می‌زند. یک جا “پیتر مولینیو” در مورد هنر صحبت می‌زند و جایی دیگر “فیل اسپنسر” از فناوری ذخیره‌ی ابری تمجید می‌کند. شما حواستان باشد همین که این افراد رد می‌شوند برایشان دست تکان بدهید!

اما این بدین معنا نیست که فیلم Video Games: The Movie به طور کامل هدر دادن وقت حساب می‌شود. اسنید سعی کرده تا نام‌های بزرگی را جمع کند تا در مورد بازی‌ها حرف بزنند. مثل “نولان بوشنل” (بنیان‌گذار شرکت آتاری) “کلیف بلیزینسکی” (خالق بازی گیرز آو وار)، “برایان فارگو” (بازیساز پر سابقه که از کارهای اخیر او می‌توان به بازی Wasteland اشاره کرد) و “راب پاردو” (مدیرعامل مستعفی بلیزارد) کسانی هستند که شاید بسیاری از گیمرها آرزوی شنیدن صحبت‌های آن‌ها را داشته باشند. اما در کنار این‌ها، بسیاری از افراد دیگری هستند که نقش بسیار کمرنگ‌تری در صنعت بازی داشته‌اند و چیزی از خود ندارند که بگویند، و در کنار آن‌ها بازیگران تلویزیون که از علاقه‌ی خود به بازی‌ها در دوران جوانی می‌گویند. و همه‌ی آن‌چه که می‌شود از صحبت‌های مختلف آن‌ها در این‌باره فهمید این است که “بازی‌ها بهتر از فیلم‌ها هستند چون کنترل آن‌ها دست خودتان است”.

اسنید همچنین کار ارزشمندی در رابطه با جمع‌آوری تعدادی تصویر و ویدئو از آرشیو قدیمی صنعت بازی در روزهای آغازین انجام داده است. و لحظاتی در فیلم هستند، مخصوصا در یکی از سکانس‌های اولیه‌ی آن، که تدوین هوشمندانه و موسیقی به جا و درست، حس خوبی در مورد بازی‌ها در شما ایجاد می‌کند.

بخش اعظمی از فیلم به مرور تاریخچه‌ای از اتفاقات بزرگ صنعت گیم، مثل عرضه‌ی کنسول‌های جدید، می‌پردازد. وقتی که فیلم نهایتا سوال “خشونت در بازی‌ها” را مطرح می‌کند، پرونده‌ی آن سریعا توسط مصاحبه‌هایی با افراد خشمگین مختومه اعلام می‌شود و این طور به نظر می‌رسد که نبرد دیروز، مجددا از سر گرفته می‌شود بدون این‌که به نبرد امروز توجه شود.

اسنید در مورد فیلم خود می‌گوید که مقدار زیادی تصاویر و چیزهای خوب دیگر در مورد نقش زنان در بازی‌ها و پتانسیل بازی‌های رایانه‌ای در امر آموزش در هنگام تدوین فیلم از آن حذف شدند، تا زمان فیلم معقول باشد. این در حالی است که زمان زیادی به چیزهای بیهوده‌ای مثل تکرار موفقیت‌های صنعت بازی از زبان خود صنعت‌گران و دیگر تمجیدهای بیهوده از خود اختصاص داده شده است.

این فیلم که قرار است به زودی در 35 سالن سینما به اکران عمومی در آمده و بعد از آن نیز در قالب بلو-ری و DVD عرضه شود، اولین تجربه‌ی سازنده‌ی آن نیست. اسنید کار حرفه‌ای خود را قبلا با ساخت تریلرهای سینمایی از بازی‌ها برای شرکت‌هایی همچون “کپکام” شروع کرده بوده. این‌جا هم به سبک تریلرها، فیلمساز سعی دارد تا یک پیام مشخص را از طریق تصاویر به ما القا کند و در جهت این پیام‌رسانی هیچ تلاشی برای از بین بردن موانع پیش رو نمی‌کند و تا انتها می‌رود.

Video Games: The Movie خلاصه‌ای مکانیکی از چگونه‌ی ظهور بازی‌ها ارائه می‌دهد، اما این‌قدر در اشتیاق خود برای این کار غرق شده است که بر عکس، به سوژه‌ی خود خدمت نمی‌کند و صحبت در مورد کمبودها و کاستی‌های آن را به کلی از یاد می‌برد.

Polygon